ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΛΛΟΝ

Κάποτε τα παιδιά στα μικρά αστικά κέντρα και τα χωριά, μάθαιναν το πλαίσιο αρχών: ο πρόεδρος, ο παππάς, ο αστυνόμος, ο δάσκαλος… (συγνώμη για την ιεραρχία). Μάθαιναν ένα πλαίσιο αρχών που αργότερα μετατρεπόταν σε πλαίσιο αξιών.

Τα παιδιά μάθαιναν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και μέσα από τις δυσκολίες να δίνουν λύσεις και όχι να γίνονται μαλθακά παιδιά του μπαμπά ή της μαμάς (απόδειξη: πόσα παιδιά προόδευσαν καταγόμενα από μικρά χωριουδάκια…)

Και τώρα: Μεταφέρουμε τα παιδιά σε λίγα και μεγάλα κέντρα, για να μάθουν γράμματα, για να μορφωθούν.

Στόχος η οικονομία: Για να μη ξοδεύει το κράτος πολλά λεφτά … Είναι πολλές οι σχολικές μονάδες… (Πάλι καλά που δεν λένε ότι έχουμε πολλούς μαθητές και πρέπει να μειωθεί ο αριθμός…)

ΟΜΩΣ

Γιατί  να μεταφέρονται οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων και των Λυκείων;

Γιατί τα παιδιά στην τρυφερότερη ηλικία τους να αποξενώνονται από το οικείο περιβάλλον τους;

Τα παιδιά αυτά θα θυμούνται ένα περιβάλλον που δεν έζησαν;

Γιατί να αγαπήσουν τον τόπο τους, από τη στιγμή που εμείς τα αποξενώνουμε;

Γιατί να θυμούνται, αφού τους στερούμε τη δυνατότητα να έχουν αναμνήσεις, άρα  και μνήμη;

Γιατί -αν ξενιτευτούν- να γυρίσουν σε ένα τόπο που δεν έζησαν;

Μήπως ξεχνάμε ότι αν ζυμωθούμε με το χώμα, αυτό το χώμα θα είναι και η ψυχή μας;

Μήπως έτσι απογαλακτίζουμε τα παιδιά από το χώμα τους; Μήπως αυτό το ξέρουμε και το θέλουμε (δεν θέλω να το πιστέψω), ή μήπως δεν ξέρουμε ότι δεν το θέλουμε; Το τελευταίο είναι χειρότερο, αλλά το πιστεύω.

Μήπως θα έπρεπε να ξέρουμε ότι ένας χώρος προσδιορίζεται από τα όριά του και όχι από το κέντρο του και ότι το πραγματικό κόστος είναι αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης και της ύπαρξης ανθρώπων και όχι το οικονομικό των καυσίμων του χειμώνα; Σε λίγα χρόνια τα χωριά μας δεν θα έχουν κατοίκους και δεν θα χρειαζόμαστε να υπάρχουν χωριά (ας δούμε το σημερινό μέσο όρο ηλικίας...).

Εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και έτσι δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Αλλωστε η σημερινή κοινωνία έχει καταντήσει σαν σάκκος του μπόξ (δεν πονάει αλλά ούτε –πιά- βογγάει).

Μήπως εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και αντί να μετακινούνται οι δάσκαλοι και καθηγητές (με νομίζω συντριπτικά μικρότερο κόστος) μετακινούμε καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές που δεν έχουν συνδικαλισμό, δεν ψηφίζουν, δεν αντιδρούν;

Οι αντιδράσεις / αποτελέσματα θα γίνουν η αυριανή καταιγίδα στα δικά μας κεφάλια, όταν τα παιδιά του σήμερα / μεγάλοι του αύριο θα θυμούνται αμυδρά ότι κάποτε γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό, αλλά γρήγορα έφυγαν και σπούδασαν στην Αθήνα και τώρα –ωχ μωρέ- ποιος λογαριάζει το χωριουδάκι αυτό και στο κάτω-κάτω της γραφής τώρα ζούμε άνετα… Πάμε για καφέ…

Μήπως έτσι δημιουργούμε τους νέους γενίτσαρους, τους νέους αρνητές του τόπου;

Μήπως πρέπει να πάρουμε μια βρεγμένη σανίδα;

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΥΡΟΠΑΛΑΤΗΣ   28/8/2011

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ

Ας δούμε μια πρόταση που μπορεί να υλοποιηθεί με ελάχιστο κόστος:

·         Εχουμε μια δημοτική έκταση που σήμερα δεν χρησιμοποιείται.

·         Την χωρίζουμε σε τμήματα των 200 περίπου τ.μ.

·         Παραχωρούμε το κάθε κομμάτι γής μετά από κλήρωση σε οικογένειες με σειρά κοινωνικής προτεραιότητας και με συμβολικό ενοίκιο.

·         Η υποχρέωση του κάθε καλλιεργητή είναι να καλλιεργήσει την γή που μίσθωσε με μονοετείς αποκλειστικά καλλιέργειες.

·         Τον επόμενο χρόνο ανασυντάσσεται ο πίνακας και ακολουθείται η ίδια διαδικασία

Για παράδειγμα μια έκταση 50 στρ. μπορεί να χωρισθεί σε 200 μικρά αγροτεμάχια, αν συνυπολογίσουμε χώρο στάθμευσης, διαδρόμους πρόσβασης κ.λ.π.

Ο τρόπος μίσθωσης μπορεί να επιλεγεί μέσα από τις δυνατότητες που δίνει ο κώδικας.

Ορος: Δεν θα μπορεί ένας καλλιεργητής/εκπρόσωπος οικογένειας να μισθώσει περισσότερες από μία εκτάσεις.

Κόστος:

Κατασκευή του κεντρικού δρόμου πρόσβασης.

Η διάστρωση και συντήρηση των διαδρόμων.

Δίκτυο νερού για βρύσες ανά αριθμό τεμαχίων.

Αναμενόμενα αποτελέσματα:

·         Αύξηση οικογενειακού εισοδήματος

·         Ασκηση

·         Συμμετοχικότητα

·         Κοινωνικότητα

ΟΙ ΑΝΙΚΗΤΟΙ

Αν και προσπαθώ να μή σκέφτομαι, έγραψα: 
Οι περισσότεροι σ' αυτόν τον κόσμο αφήνουν σαν ιστορική κληρονομιά στη γη αυτή τα οστά τους, όπως και τα στερεά και υγρά τους απόβλητά. 
Ανίκητοι όμως είναι αυτοί που κατά τη διάρκεια της "ζωής" τους το μόνο που παράγουν (πέραν των αναφερομένων αποβλήτων) είναι οι υπερεκκρίσεις σιέλου και χολής. Ανίκητοι.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012
 
Αποχή από την εκλογική διαδικασία;
Αν αφήσεις στους άλλους να γράψουν τη δική σου ιστορία, 
μη γκρινιάσεις στο μέλλον όταν "η ιστορία σου" δεν είναι η δική σου.

ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

ΘΑ ΄ΘΕΛΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Θάθελα ένα όνειρο… (01)
Ο συνομιλητής (ή ο τηλεοπτικός αγκιτάτορας) να με κοιτάζει στα μάτια, 
για να καταλαβαίνω τι δεν μου λέει και 
να βλέπω αν τα μάτια του (δεν) είναι λευκά…
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (02)
Οτι είναι ψέμα να διαπιστώνω ότι:
• Το μηδέν είναι ο τελειότερος σε σχήμα αριθμός. Ολοστρόγγυλο και καμαρωτό.
• Περιέχει όμως το μεγαλύτερο κενό… Γι αυτό και κάνει μεγάλη φασαρία.
• Το μηδέν ξέροντας ότι δεν έχει αξία, δεν μπαίνει ποτέ μπροστά. Κολλάει πίσω από άλλους αριθμούς. Πάντα πίσω τους. 
• Οι άλλοι αριθμοί το χρειάζονται και το χρησιμοποιούν για να αυξήσουν την δική τους αξία. Φυσικά θέλουν άλλους αριθμούς πίσω τους, αλλά -αν δεν βρίσκουν- καλό είναι κι αυτό…
Υ.Γ.1. Προσθέστε κατά βούλησιν… 
Υ.Γ.2. Τα παραπάνω δεν αφορούν ανθρώπους (προς αποφυγήν πάσης παρεξήγησης)
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (03)
ότι ζω σε μια ΠΟΛΙΤΕΙΑ όπου κάθε ΠΟΛΙΤΗΣ εκπληρώνει το χρέος να ανάψει τουλάχιστον ένα κερί στο σκοτάδι. Οι υπόλοιποι ας βρούνε τον διακόπτη του ηλεκτρικού, ή ας ανάψουν και αυτοί από ένα κερί, ή τουλάχιστον μη σβήσουν το κερί που τους φωτίζει.
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (04)
Oτι δεν ζώ σε χώρο και χρόνο όπου κάποιοι προσπαθώντας να επιβάλλουν τον φαντασιακό τους παράδεισο μας οδηγούν στην κόλαση, έχοντας ήδη εξοντώσει τον ορθό λόγο. Τι φταίνε οι αφελείς που πιστεύουν; 
Ποια θα είναι η επόμενη φαντασίωση; (αφελείς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν)
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (05)
Να ζώ σε μια χώρα όπου οι ταγοί (…) μου (…) δεν θα δηλώνουν μετά του δέοντος στόμφου και με το ύφος του βύα «… είναι ένα μεγάλο στοίχημα … που πρέπει να το κερδίσουμε…» κι εγώ να μένω και να αναρωτιέμαι γιατί κανείς από αυτούς τους τζογαδόρους δεν με ρώτησε. 
Και άντε αν κερδίσουμε. Αν χάσουμε γιατί να χάσω εγώ για ένα στοίχημα που δεν με ρώτησαν αλλά και δεν έβαλα;
Ασε που απεχθάνομαι τον τζόγο...
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

βύας=μπούφος

Θάθελα ένα όνειρο… (06)
Ότι αφήσαμε τη ραστώνη του 
• «δε βαριέσαι τώρα, αυτό είναι δουλειά των άλλων…»
• είμαστε μεγάλοι ρε μεγάλε…»
• «έλα μωρέ… πάμε για άλλα…», 
• «…δε βαριέσαι, δεν πάμε καλλίτερα για ένα ούζο, δε μας φτάνουν τα δικά μας…», 
• «… εμείς να ‘μαστε καλά...»
• «μα τι να μας πεί τώρα αυτός…» κ.λ.π., 
σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας και 
αρχίσαμε να γράφουμε εμείς την ιστορία μας, 
γνωρίζοντας ότι αν δεν το κάνουμε εμείς, κάποιοι άλλοι θα γράψουν την δική μας ιστορία ερήμην μας. 
Και τότε η γενοκτονία της μνήμης θα είναι η ιστορική νομοτέλεια (η 8η και τελευταία κατά τον Gregory H. Stanton φάση μιας γενοκτονίας). Ναι, μιας γενοκτονίας που εξελίσσεται ήδη εν αγνοία μας και ερήμην μας.
«… Οι χώρες δεν κρίνονται από την έκταση, αλλά από το βάθος της ιστορίας τους …(Ν. Λυγερός)».
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (07)
Ότι δεν ζω σε έναν τόπο όπου δεν χάνουμε την ευκαιρία να χάσουμε την οποιαδήποτε ευκαιρία.
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (08)
Διαπιστώσεις:
• Τα μεγάλα δένδρα (π.χ. πλατάνια) φυτρώνουν σε απόσταση το ένα από το άλλο. Δεν ομαδοποιούνται.
• Τα καλάμια φυτρώνουν πολλά μαζί, έχοντας γνώση της αδυναμίας τους.
• Τα πλατάνια συγκεντρώνουν τους κεραυνούς. 
• Οι κεραυνοί σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνται με τα καλάμια. (Δεν ασχολούνται με ασημαντότητες).
• Αν πεθάνει ένα πλατάνι θα περιμένουμε πολλά χρόνια για ένα καινούργιο (με αμφίβολο πάντα αποτέλεσμα).
• Για να πεθάνουν τα καλάμια πρέπει να τα ξεριζώσεις και να τα κάψεις. Σε κάθε περίπτωση μιά νέα καλαμιά ή η ίδια (ξαναγεννημένη), αμέσως θα πάρει τη θέση της παλιάς.
• Αν καλάμια και πλάτανοι ψηφίσουν ισότιμα, τι θα εκλεγεί: Μα σίγουρα ένα μεγάλο, χοντρό ΚΑΛΑΜΙ. 
Υ.Γ. Προσθέστε κατά βούλησιν…

.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο… (09)
Ότι δεν θα υποχρεωθούμε να κάνουμε παρέα με ένα λιοντάρι, επειδή μας λένε (ή μας δηλώνουν υπεύθυνα) ότι δεν πεινάει ή είναι πια χορτοφάγο.
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."

Θάθελα ένα όνειρο, (10)
να είμαι παρέα με τους νέους μας. 
Αυτούς που -σκυμμένοι στις οθόνες των υπολογιστών τους- δουλεύουν, συνομιλούν, ερευνούν, παράγουν. 
Παρέα με τα "παιδιά' με τα μπλουτζίν, με την περίεργη γλώσσα ομιλίας, που ακούν περίεργη μουσική, που έχουν χιούμορ, που γελούν, που έχουν περίεργους κώδικες επικοινωνίας. 
Παρέα με τα "παιδιά" που:
• η ζωή γι’ αυτούς είναι ένα υπέροχο ταξίδι και όχι προορισμός.
• ζούν με τους άλλους για τους άλλους.
• το μυαλό τους δεν έχει σύνορα και δεν σκέφτονται συμβατικά.
• η κοινωνία που ζούν είναι μια παράμετρος μόνο και μάλιστα μεταβλητή.
• έστω και αν εμείς δεν τους δίνουμε ή δεν τους δείχνουμε το δρόμο, αυτοί τον κατασκευάζουν. Και τον κατασκευάζουν σωστά. 
• ονειρεύονται και ζούν νύχτα και μέρα με το φώς της δημιουργίας.
• διαγωνίζονται και δεν διαγκωνίζονται, μετατρέποντας τις δυσκολίες σε ευκαιρίες.
• κάνουν την ουτοπία όνειρο και το όνειρο πραγματικότητα. 
• υπηρετούν τον ιδεαλισμό τους με ρεαλισμό. 
• δεν «συνήθισαν» και δεν ανέχονται το τέρας της ασχήμιας, αλλά έχουν πλαίσιο υψηλών αξιών και προσπαθούν (και θα τα καταφέρουν) να το κάνουν πλαίσιο αρχών.
• ξέρουν ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. 
• είναι το φως του μέλλοντός μας. 
Αυτά τα "παιδιά" που είναι οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι και το δικό μας μέλλον.
.............................
.............................
Ν. Γκάτσος "..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.."
Αυτή τη φορά, ΟΧΙ. 
"..Καληνύχτα αναγνώστη, ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Καληνύχτα.."