ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΛΛΟΝ

Κάποτε τα παιδιά στα μικρά αστικά κέντρα και τα χωριά, μάθαιναν το πλαίσιο αρχών: ο πρόεδρος, ο παππάς, ο αστυνόμος, ο δάσκαλος… (συγνώμη για την ιεραρχία). Μάθαιναν ένα πλαίσιο αρχών που αργότερα μετατρεπόταν σε πλαίσιο αξιών.

Τα παιδιά μάθαιναν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και μέσα από τις δυσκολίες να δίνουν λύσεις και όχι να γίνονται μαλθακά παιδιά του μπαμπά ή της μαμάς (απόδειξη: πόσα παιδιά προόδευσαν καταγόμενα από μικρά χωριουδάκια…)

Και τώρα: Μεταφέρουμε τα παιδιά σε λίγα και μεγάλα κέντρα, για να μάθουν γράμματα, για να μορφωθούν.

Στόχος η οικονομία: Για να μη ξοδεύει το κράτος πολλά λεφτά … Είναι πολλές οι σχολικές μονάδες… (Πάλι καλά που δεν λένε ότι έχουμε πολλούς μαθητές και πρέπει να μειωθεί ο αριθμός…)

ΟΜΩΣ

Γιατί  να μεταφέρονται οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων και των Λυκείων;

Γιατί τα παιδιά στην τρυφερότερη ηλικία τους να αποξενώνονται από το οικείο περιβάλλον τους;

Τα παιδιά αυτά θα θυμούνται ένα περιβάλλον που δεν έζησαν;

Γιατί να αγαπήσουν τον τόπο τους, από τη στιγμή που εμείς τα αποξενώνουμε;

Γιατί να θυμούνται, αφού τους στερούμε τη δυνατότητα να έχουν αναμνήσεις, άρα  και μνήμη;

Γιατί -αν ξενιτευτούν- να γυρίσουν σε ένα τόπο που δεν έζησαν;

Μήπως ξεχνάμε ότι αν ζυμωθούμε με το χώμα, αυτό το χώμα θα είναι και η ψυχή μας;

Μήπως έτσι απογαλακτίζουμε τα παιδιά από το χώμα τους; Μήπως αυτό το ξέρουμε και το θέλουμε (δεν θέλω να το πιστέψω), ή μήπως δεν ξέρουμε ότι δεν το θέλουμε; Το τελευταίο είναι χειρότερο, αλλά το πιστεύω.

Μήπως θα έπρεπε να ξέρουμε ότι ένας χώρος προσδιορίζεται από τα όριά του και όχι από το κέντρο του και ότι το πραγματικό κόστος είναι αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης και της ύπαρξης ανθρώπων και όχι το οικονομικό των καυσίμων του χειμώνα; Σε λίγα χρόνια τα χωριά μας δεν θα έχουν κατοίκους και δεν θα χρειαζόμαστε να υπάρχουν χωριά (ας δούμε το σημερινό μέσο όρο ηλικίας...).

Εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και έτσι δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Αλλωστε η σημερινή κοινωνία έχει καταντήσει σαν σάκκος του μπόξ (δεν πονάει αλλά ούτε –πιά- βογγάει).

Μήπως εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και αντί να μετακινούνται οι δάσκαλοι και καθηγητές (με νομίζω συντριπτικά μικρότερο κόστος) μετακινούμε καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές που δεν έχουν συνδικαλισμό, δεν ψηφίζουν, δεν αντιδρούν;

Οι αντιδράσεις / αποτελέσματα θα γίνουν η αυριανή καταιγίδα στα δικά μας κεφάλια, όταν τα παιδιά του σήμερα / μεγάλοι του αύριο θα θυμούνται αμυδρά ότι κάποτε γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό, αλλά γρήγορα έφυγαν και σπούδασαν στην Αθήνα και τώρα –ωχ μωρέ- ποιος λογαριάζει το χωριουδάκι αυτό και στο κάτω-κάτω της γραφής τώρα ζούμε άνετα… Πάμε για καφέ…

Μήπως έτσι δημιουργούμε τους νέους γενίτσαρους, τους νέους αρνητές του τόπου;

Μήπως πρέπει να πάρουμε μια βρεγμένη σανίδα;

ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΙ

-  Πιο φαγητό σου αρέσει;

-  Α! Ενα είναι το φαγητό. Λέγεται τανωμένος σορβάς.

 Άρχισε να μου περιγράφει τα συστατικά του, τι περιέχει, τη γεύση του, το πως παρασκευάζεται, το πόσο του αρέσει. 

Η φωνή του γέμισε θάλασσα, γέμισε από την υπερηφάνεια της Τραπεζούντας, αλλά και με το παράπονο της τελευταίας αυτοκρατορίας^. πνιγόταν από τον λυγμό του Πόντου.

Το μόνο που καταλάβαινα ήταν ότι μιλούσε με κώδικα.  Με τον κώδικα της αθανασίας˙ τον κώδικα του Ελληνισμού.

Συνέχιζε. Μιλούσε έχοντας στο μυαλό του Βυζαντινές εικόνες. Δεν άκουγε. Ο κόσμος του δεν ήταν η Ελλάδα^. ήταν ο Ελληνισμός.

Αστραψε όταν σαν πολέμαρχος μνημών είπε "Αυτό είναι φαγητό".

Η γεύση αυτή είναι η ζωντανή μας μνήμη. Δεν το συνειδητοποιούμε. Είναι όμως κομμάτι της μνήμης μας. Όταν προφέρουμε το «τανωμένος σορβάς», όταν προφέρουμε κάθε λέξη που έχει αρχέγονες ρίζες, η ιστορία μας ταξιδεύει στο μέλλον.

Πως να νικηθεί ένας πόντιος; Είναι αδύνατο. Οι ζωντανές μνήμες μετατρέπονται αιώνες τώρα σε σπαθί στα χέρια αυτών που δεν γεννήθηκαν.

Ο κώδικας είναι ζωντανός. Οι αγέννητοι θα τον πάρουν, για να τον δώσουν με τη σειρά τους στους επόμενους. Η Ελλάδα συνεχίζει.

Οι πόντιοι, κυναίγειροι της ιστορίας, συνεχίζουν πεθαίνοντας για τους επόμενους που θα έρθουν, αφήνοντας παρακαταθήκη τις μνήμες του μέλλοντος.

Συνέχιζε. Δεν πήρε απάντηση.

Η απάντηση είναι αυτό το κείμενο: μια ταπεινή αφιέρωση τιμής και ένα ευχαριστώ στους Πόντιους.

ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Εχω το ελάχιστο χρέος να ανάψω ένα κερί στο σκοτάδι. Ας βρούνε οι άλλοι τον διακόπτη του ηλεκτρικού, ή ας ανάψουν και αυτοί από ένα κερί, ή -τουλάχιστον- ας μη σβήσουν το δικό μου.